Bu Ipek adlı hayali karakterin kişisel blog'udur...ya da..

Sürekli şikayetler eden,kadersizliğimden yakınan ve her şeyin sürekli ters gitmesinden yorgun düşen ben.
Her olayı en ufak değişimi kötüye yoran, 5 dk içinde binbir paranoyak düşünce üreten ben.
Hep kendisine değer verilmediğini sanan, ihanete uğrayacağı ya da kaybedeceği korkusuyla yüreğine pranga takan ben.
Ben bilirim çünkü sadece sadakati,ben bilirim beklentisiz,hesapsızca sevmeyi.
Bilmem affetmeyi unutmayı..savunmasız anımda yaralanmışsam iyileşmek bilmez
kanar en ufak temasta kabuk bağlamayan tuz basıp sustuğum acısını içime çöktüren yaram.
Güvenemem çünkü özüne tekabül eder her şey er geç..buna bile sağlam örnekleri olan ama suçlanan hep ben.
Kendimi kandıran bile bile lades olan ben. Korkak ben. Her konuda istisnasız kötü düşünen ben.
Bu yüzden hakediyor olmalıyım hayatta karşıma çıkan her şeyi ha?
Ama sebepsiz kapılıyo olmakla suçlanıyorum hep bu düşüncelere nedense..
Ah bu ben..
Asla yeteri kadar-yani benim kadar sevemez ki kimse bu bana bahşedilmiş bir özellik gibi, hesap kitap menfaat ne demek bilmiyorum bile..Ummuyorum bişey karşılık bile..yedeklemiyorum kıyafet gibi insanları birini atınca diğerini kullanmak için..
O olmazsa üzerime çıplak kalmayı tercih edeceğimi biliyorum..ne yapacağımı da..
Büyük konuşurum ben BEN i biliyorum,zaman kanıtlar aslında herşeyi ama iş işten geçtikten sonra pişmanlıklar ne ifade eder?
Hiçkimse, bana "senden sonra.."diye başlayan cümleler kurabilirken ben boğazımdaki düğümü anlatamam ki.. Olaylara her zaman müdahlele edemeyeceğini ya da suyun akışını değiştiremeyeceğini bildiği halde oluruna bırakmayı da beceremeyen barajda kuramayan ben..ama bir an sürer buzdan bi duvar örmem..an.
Hiçbirşey yokmuş ya da olmamış,ya da kör sağır dilsizi oynamayı bırakmam..bir ana bakar..
Suyun şiddeti ve direnci buzu delip geçebilir mi? Isıtıp eritebilir mi yeniden?

Dün ve bugün birkaç saat içinde çok şey öğrendim ben.
Büyüdüm adeta,herşeyin ne kadar boş olduğunu anladım..yeni değil,tekrar anladım..
Dün bir anda kapıldığım neşe ve mutluluk selini anlatacak 2 satır bulamamıştım..
bu yazıya başlamıştım ve  yarım kalmıştı..
Yani "mutluluk" ve "şükretme" üzerineydi aslında bu yazı..başladığımda.
Artık şikayet edecek,beni yıkacak hiçbişey olmayacak hayatımda yazacaktım..



Sevdiklerimin sağ salim olduğunu, beni ne kadar çok özlediğini,sevdiğini bilmek şükretme sebebiydi benim için..
Kimse okusun diye değil, kendim unutmayayım diye..
Baktıkça mutlu olayım diye,o an ı unutmayayım diye..
Belki bir gün başkalarına da okuturum bu yazıyı diye..

Dün bulutların üzerindeyken,bugün bir anda nasıl boşluğa düşülebileceğini öğrendim ben..
Ilk defa mı? Keşke..Yine..yine..
Aynı suda iki kere yıkanılmaz diyen kimdi ki? Ben balçık olana kadar çıkamam,boğulana kadar..
Güvenemiyo gibi görünen sadece benim korkularımmış kendim kadar güvenmişim meğerse..
Yüreğinin sesini dinledikçe sanki-belki onurundan bişeyler eksilen ben..oysa yaşayamam onsuz..
On(ur)suzluk kimliksiz kalmak demek ..yapayalnız..
Kendi yüzüne bakamamak aynada..

Bir sürü handikaplarım korkularım var, korktuklarım başıma geldikçe iç isyanlarım..küskünlüklerim..vazgeçişlerim..İnanmıyorum tesadüflere işte!!
Aslında vazgeçtiğim kendi hayatım hiçkimse değil..
Mutlu olabilme ihtimalimi alıyorum elimden ..
Yo ben almıyorum kayıp gidiyo günbegün, tutunamıyorum


Doğru ve yanlışı ayırd edebilecek tanrısal bir gücüm olsaydı keşke diyen aciz ben..
Mutluluğu sevdayı tanımlayacak söz bu kadar azken neden acıyı tasvir edecek sözler bu kadar bol!!
Hayal ve gerçek bu kadar mı iç içedir herkeste?
Yoksa..


Bu Ipek adlı gerçek karakterin hayali blog'u mudur...?