29 Nisan 2011 Cuma

"YARIN KIMSEYE VAAD EDiLMEMIŞTIR."

Önce evlendiğimizde hayatın daha iyi olacağına inandırırız kendimizi. Evlendikten sonra, bir çocuğumuz doğduktan hatta ardından bir tane daha olduktan sonra hayatın daha iyi olacağına inandırırız kendimizi.

Sonra çocuklar yeterince büyük olmadıkları için kızar,onlar büyüyünce daha mutlu olacağımıza inanırız.
Bundan sonra, ergenlik dönemlerinde çocuklarla uğraşmamız gerektiği için öfkeleniriz.
Kendimize,çocuklarımız bu dönemden çıkınca daha mutlu olacağımızı, yeni bir araba alınca, güzel bir tatile
çıkınca, emekli olunca, yaşantımızın dört dörtlük olacağını söyleriz.
Gerçek ise şu andan daha iyi bir zaman olmadığıdır.
Eğer şimdi değil ise ne zaman?...
Hayatınız her zaman mücadelelerle dolu olacaktır. En iyisi bunu kabul edip her ne olursa olsun mutlu olmaya
karar vermektir.
En sevdiğim sözlerden biri Alfred D. Souza' ya aittir.
Der ki; "Uzun zamandan beridir hayatın -gerçek hayatın- başlamak üzere olduğu izlenimine kapılmıştım.
Fakat her zaman yolumun üzerinde bir engel, öncelikle erişilmesi gereken birşey, bitmemiş bir iş, hizmet
edilecek zaman, ödenecek bir borç oldu. Sonra hayat başlayacaktı.
Sonunda anladım ki bu engeller benim hayatımdı."

Bu görüş açısı, mutluluğa giden bir yol olmadığını gösterdi. Mutluluk yoldur, öyleyse sahip olduğunuz her
anın kiymetini bilin ve mutluluğu, vaktinizi harcayacak kadar özel biriyle paylaştığınız için, ona daha fazla değer verin. Unutmayın, zaman hiç kimse için beklemez.
Öyleyse; Okulu bitirene kadar, 100 milyar kazanana kadar, Çocuklarınız olana kadar,
Çocuklarınız evden ayrılana kadar, Işe başlayana kadar, Evlenene kadar, Cuma gecesine kadar, pazar
sabahına kadar, Yeni bir araba, ya da ev alana kadar, Borçlari ödeyene kadar, Ilkbahara kadar, Yaza
kadar, Sonbahara kadar, Kışa kadar, Maaş gününe kadar, Şarkınız söylenene kadar, Emekli olana kadar,
Ölene kadar.....

MUTLU OLMAK IÇIN IÇINDE BULUNDUĞUNUZ 'AN' DAN DAHA IYI BIR ZAMAN OLDUĞUNA KARAR VERMEK IÇIN BEKLEMEKTEN VAZGEÇIN. MUTLULUK BIR VARIŞ DEĞIL, BIR YOLCULUKTUR. "PEK ÇOKLARI MUTLULUĞU INSANDAN DAHA YÜKSEKTE ARARLAR,
BAZILARI DA DAHA ALÇAKTA. OYSA MUTLULUK INSANIN BOYU HIZASINDADIR."
Unutmayın "YARIN KIMSEYE VAAD EDiLMEMIŞTIR."

Murathan Mungan

27 Nisan 2011 Çarşamba

Ondan şikayet bundan şikayet ne iştah kaldı ne de ben...


Kalabalıklar içinde yapayalnız hissediyorum kendimi.
Neye tutunsam elimde kalıyo..yoruluyorum..
Blog yazmaya içimi dökmeye tam alışmışken yasaklar geldi ,pc ayarları yüzünden daha sonra da giremedim girsem de yazsam ne olucaktı ki?
Kötüyüm bu ara..gittikçe kötüleşiyorum..
Hep ben fedakarlık etmek,anlayış göstermek,gülümsemek zorundayım içim kan ağlasa bile.Evlat,kardeş,dost,arkadaş,sevgili her ne olursam ben aynıyım..
Hiçbişey başladığı gibi devam etmiyo,beklentilerim yok desem de,en azından tepki bekliyor olduğumu görüyorum.İstemekten utanıyorum..utanmalımıyım bilmiyorum?
Ben ilgi sevgi göstermek için elimden geleni yaparken?
Zavallı bi kedi yavrusu gibi okşanmayı neden bekliyorum ne ayıp değil mi?
Benim vermeyeceğimi karşımdakinden asla beklememeye çalışıyorum halbuki.
Yaptığım fedakarlıkları dile getirmiyorum olması gereken sanıp..oysa benim sürekli yüzüme vurulur en ufak hatam da -bana yapılan en sıradan iyilik te..
Peki olması gereken??
İçimdeki coşku ölüyo günbegün..heyecanla,neşeyle beklediklerim yokmuşum gibi ya da hep çok meşgullermiş gibi geliyo,hep hak veriyorum,bana aynı anlayışı göstermeyeceklerini yada göstermediklerini bile bile..
İçim içime sığmazken aniden öyle bişey oluyo ki o an ölmek istiyorum..ve bir daha asla ne yapsam eskisi kadar coşkulu olamıyorum.Ve bende neleri öldürdüğünü asla bilmiyo karşımdaki.Yine değişen ben oluyorum,şaşıyolar..
Tek kelime etmiyorum çünkü.. Belki de yine hayalkırıklığına uğramamak için savunma mekanizması geliştiriyo ruhum..
Düşünmeden sarf edilen sözlerden, 1 dakikada yapılacak şeylerin ihmaller zinciri olmasından yoruldum,çok kırılıyorum.. ve bende alışkın oldukları ve beni sevdikleri o coşkulu halimden gitgide uzaklaşıyorum..
Ölüyo ruhum..ölüyorum:(
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...