Bir süre yazmadım..Şehitlerimiz için yazacak tek söz bulamadım :( sürekli bir hal aldığı için isyan etmek istiyodum sadece ve huzur içinde yatmayacaklarını biliyorum bu iç savaş sona ermedikçe..
Blogumda politik görüşüme, etnik kökenime, inancıma vs yer vermek istemiyorum ayrımcılık algılanmaması için.Çok hassas ve bazen bizi ikilemlere sürükleyen konular bunlar. Nedense her konuda çemkirmeye hazır ya da alınmaya hazır bi kitle var..
Ama yıllar süren bir kaos ve kesitler var beynimde..Bu ara patlak veren ard arda gelen kötü olaylar korkutuyor beni geleceğimiz adına. Hayatta en çok istediğim şey bir erkek çocuk, peki ne kadar benimle kalacak? Takdir i ilahi demesin kimse lütfen:(
Ermeniler, rum göçmenleri, çerkezler, zazalar, gürcüler,kürtler vardı çevremde büyürken ve ailem tarafından bu biçimde isimlendirilediklerini bile görmedim ben. Benim ailem asla ayrım yapmadı..Din,dil,ırk hakkında.
Ben Türk üm, marmaralı..öyle ki ailemizde nikah yoluyla dahi doğulu kimseyle evlenmiş veya melez bile yok. Ama asla ırkçılıkta yok. Kimse seviyorum deyip sevdiğinden ayırtılmadı..
İlk nefret söylemi ve "biz" sözünü bir öğretmenden işittim ben. Bir ilkokul öğretmeni, çocuklar yetiştiriyordu..
Devletmize hizmet ediyordu. Yan dairemize taşınmışlardı. Çok güzel bir oğlu vardı ve adı Dersim di. Onlara gelen üniversite öğrencileri benim yarı anlamadığım bi dilde konuşur organize olur giderlerdi, anlamazdım..
Bir gün Fatma abla, sen öğretmensin diye mi Dersim ismi bunun dedim gülerek ve evet diyeceğinden emin.
Küçük ellerim sımsıkı tutmuştu minik ellerini Dersim in sevgiyle,o da uzun kirpikli kapkara gözleriyle gülüyodu beni görünce,kardeşimdi o benim!
