Günaydın!

Sonunda uzun zamandır beklediğim gün geldi, hayatımın uzun yıllardır belli bir rutini vardı,
zaman zaman zamansızlıktan şikayet etsem de gördüm ki ben buna alışkınım.
Zamanım olmaması, beni bir çok şeyden uzak tutan bir kalkanmış adeta, gereksiz insanlardan,
can sıkıntısından insanlara sarmam ve umursamamdan, ilişkilere kafa patlatmaktan, sanal dünyadan, bu arada yazıp çizdiğim ya da bazen delirdiğim konuların içeriği aşk değil bunu da yeri gelmişken belirtmek isterim.

Aşkta herşey daha kolay zaten akdkflg:))
Neyse büyük bir merhale atlattım, sağlık, depresyon, biten dostluklar,sadece cevap vermek için sıra bekleyen sizi anlamamkta ısrar eden insanlar, iç bunaltan dedikodular, haksızlıklar, yani akla gelecek-gelmeyecek  herşeyi uzun bir zaman sürecinde atlatırken, hayatımda ilk defa çalışmadan uzun bir süre geçirmek zorunda kaldım. Bu da beni daha da tahammülsüz yaptı, işin garibi daha sabırlı olduğumu düşünüyorum.
Delirmiş olabilirim bi parça evet.
Başa çıkmak zorunda olduğumuz her şey bizi büyütüyor ama sokakta dayak yemiş gibi hissedebiliyosunuz bazen de.

Ki ben sokağa alışkın bir çocuk değilim belki de sorun burada.
Yeniden başlamak.. bazen gözümde büyüse de, umutsuzluğa kapılır gibi olsam da.
Bunca yıldır verdiğim emek ve iş hayatında normalde olduğumdan çok daha disiplinli olmam ve hayatımdaki en büyük şansım muhteşem iş arkadaşları ve patron olunca, işime geri döndüm.

Bugün çocuklar nasıl beslenme çantalarını hazırlayıp boynuna matara asıp heyecanla yola çıktılarsa ben de erkenden kalkıp ilaçlarımı kutuya koydum, ellerim titreyerek bi bardak süt içtim, saçlarımı ve makyajımı itinayla yaptım ve kalbim fırlayacakmış gibi atarken aynı heyecanı yaşadım.

Mutluluğumu tarif edemem. Herşey için daha fazla zamanım olacak artık, işsizlik kadar yoğun bişey olamaz hayatta anladım  ki hiç benlik değil:)
Herkesin kalbine göre bir iş, bir hayat diliyorum, bugün herkesi öpebilirim, herkese benden çay!!