Acı.. her dilde aynı...

Hayatım yalanlar üzerine kurulu gibi geliyo bazen,
bana söylenenler ve benim söylediklerim...

Öyle hemen burun kıvırmayın ben yalan söylemem diye, bazen aşırı ısrar ya da korku yalana teşvik ediyo derim ben. Ya da karşınızdakini kırmamak için ne diyeceğinizi bilemezsiniz. Ve öyle.
Size söylendiğini hissediyosanız ve sebebini biliyosanız ,eliniz kolunuz o derece bağlı ki, yüzüne vuramazsınız ispat edemezsiniz, tesadüfler zincirine koşulsuz inanmanız beklenir eğer seviyorsanız ve zaman zaman sizin de ona anlatamadığınız izah edemeyeceğiniz aslında çok öenmli olmayan durumlar aklınıza gelir susmak zorunda kalırsınız..ister "tabii ki inanıyorum" deyin ister "inanmıyorum bence böyle değil ama neyse.." aslında o da bilir inanmadığınızı ya da gerçekse anlattıkları inanılacak gibi olmadığını..
Söyleyene daha büyük ağırlıktır aslında yalan..her sabah göğsünüzde bir baskıyla uyanırsınız ve o ağırlık sizi günbegün ezer..
öyle olmuyorsa vicdanınızı bir yerlerde kaybetmiş olmalısınız..ya da çok önemsizdir konu size göre.

Mesela küçükken bişeyi ben kırmamışsam ya da bir yaramazlıktan ben mesul değilsem yapmadım derdim,
ama annem asla inanmazdı !! asla!!
Nasıl ısrar ederdi,senden başka kim yapıcak canım,evde başka kimse mi var, yaptı benim kızım ama bunda bişey yok yaptım annecim tövbe de bi daha yapmıcam de tamam kızmıcam..uzar giderdi..
Sanki hafızamı kaybetmişim hatırlamıyomuşum gibi hissettirirdi ben de düşünürdüm "acaba yaptım mı gerçekten" ben yaptıktan sonra o kadar korkuyorum ki beynim unutturuyo sanıyodum küçükken,ciddiyim. Ve annem ruhumda yarattığı hezeyanları farketmedi hiçbir zaman ne yazık ki..

Hala zaman zaman  "o kadar inatçı ki, küçükken de yaramazlık yapardı inkar ederdi,İNKARCIydı bu" der gülerek, benim avaz avaz ağlama isteğimi nasıl bastırdığımı hatta bazen kaçıp ağladığımı ise bilmez..duymaz..

Belki de bu yüzden bana yalan söylendiğinde sessiz kalıyorum ben..
Ya yalan değilse? %1 bile ihtimal olsa,hayat bu..

Bu ne bitmeyen bunalımdır bu ne bitmeyen depresyondur bilemedim bugün yazmaya üşeniyorum ki en çok sıkıntılıyken yazardım oysa..ama işte buyrun yazınca saçmalayacağımı biliyorum :(

Her sabah açıp bütün gün bu sayfa önümde duruyor ve çıkarken kapatıyorum, gece yemekten sonra tv karşısında almışsam dizlerime yine açıyorum yine aynı ..
Ototmatik gönderilen bayram mesajları gibi içtenlikten uzak sadece güncel tutulmak için yazılmış bloglar görüyorum bazen, içi boş bişeyler..hani içtenlik veya duygu içermeyen. Bilgi apayrı zaten..
Öyle olmak istemiyorum.
Herşey içimden geldiği an olmalı, içimden geldiği gibi,süzmeden öylece..

Ben konuşmaktan çok yazarak rahatlıyorum ya da kendimi daha doğru ifade edebiliyorum eğer düzgün cümleler kurabilmişsem-ki her zaman mümkün olmuyor bu malesef-
Ve zaman zaman telefonda şu tarz konuşmalar geçiyor:
Canın sıkkın evet dedin bi kere sebebini söylemiceksen bana öyle deme,anlat hadi
E sen anladın ? hayır desem inanıcakmıydın ki:S
İnanmazdım, ama merak ediyorum ne oldu benimle mi ilgili?
Yazarım ben sana,kapat hadi..
Hayır yazma söyle işte! yüzyüze konuşalım
E yazsam nolur
Ama ben yazarak cvp vermem
O.o

Ve benden yazmamı beklediğinde de ben yazmam sms çünkü o anda cevap gelmeyecek soğuyacaktır konu her neyse..Konuşurken aynı hislerle cevap vermem beklenemez ki o zaman.

Açıkladım bir gün,
" yazmak istiyorum, çünkü o zaman sesimdeki titremeyi, ağlamak üzere olduğumu ya da kızgınlığı sana hissettirmeyebiliyorum..üzgünsem neşeliymişim gibi seni güldürebiliyorum, kırgınsam asla anlamıyosun..
Ya da mesela çok kızgınsam,öfkemi yazarken attığım için yollamadan silebilyorum da..ama ağızdan çıkan kalpte kalıyor..yani olaylar unutuluyor ama kalp kıran sözler asla..hele de benim gibi biyonik hafızalı birinde.".

Yazarak sevincinizi anlatmanız tanımlamalar kullanmanız o kadar zor ki, içiniz içinize sığmaz anlatamazsınız.
Ya da huzuru tanımlayacak bir söz yok bu dünyada bana göre, Aşkı da <3

Ama kırgınlıkları,ihaneti,yalanı ve acıyı ne kadar çok söz var anlatacak değil mi
the pain in any language sanırım en güzel anlatacak şarkı bu durumu...
Çevirisi için