13 Nisan 2018 Cuma

N’oluyor bana bu aralar bilmiyorum..

Yaşamak mutlulukla bağdaşmıyor. 
Gülmek fiilden öteye gidemiyor. 
Mutsuzum diyemiyorum, sorulardan kaçmak için. 
Kendimden de kaçıyorum. 
Nereye ya da kime bilmiyorum. 
Şarkı dinlemek bile içimden gelmiyor. 
Bilimde buna depresyon diyebilirler ama ben içten mutsuzluk olarak tanımlıyorum. 
Ne geceleri uyuyasım ne de sabahları uyanasım var. 
Yalancı mutluluklarla normal insanlara karışıyorum. 
Ama mutsuzum biliyorum bunu. 
Ve hep hayattan beklentimin az olmasından. 
Yaşama sevi’yi almam ve 
“Sevi’siz olamaz insan.” anlatamıyorum “bencil” insanlara… 
Oysa ne kadar kolay mutlu olmak bir çocuğa. 
Ama biz çocuk değiliz ki artık. 

Yalnızız, kırgınız, umutsuzuz…


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

YORUM ONAYI AÇIKTIR.
Yani; saygı sınırını aşmadığınız sürece tüm yorumlarınız yayınlanacak ve cevaplanacaktır, özel cevap için mail bırakabilirsiniz,
teşekkür ediyorum şimdiden..

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...