Çarpar kapılar,düşlerinizle ve kalbinizle birlikte kırılan dökülen ne varsa etrafa saçılır..
Özlem büker belki belinizi dayanamazsınız,ya da bir daha yüzyüze gelinmeyebilir..
Kesilir bitirilir ilişkiler ilk etapta..içine düştüğünüz öfke,gurur bulutu sizi boğar,mağlup eder...
Yerini o yakıcı duyguya bırakacağını hesaplayamaz, rahatlayacağınızı, sırtınızdan bir yük kalkacağını düşünürsünüz..
Dövmeler,yüzükler,hediyeler,mesajlar,zihninizden silinmeyen ama yazılı olan anılar,günlükler tek tek imha edilir ve yepyeni,özgür biz siz çıkacak sanırsınız bütün bu kasvetli kabuğun altından..
Birbirinize olan aşkınız koca bi yalanmış gibi uçup gitmesi beklenir böyle nafile çabalarla bir anda..
O uçmuş gibi davranır,belki de öyledir..kendisini bekleyen teselliye hazır kucaklara ,ordan oraya atabilir kendini hızla ve bir mutluluk oyunu başlar akabinde "sensiz mutluyum görüyomusun" dur adı..
İki kişide aynı anda bitmezmiş aşk,uzmanlar söylemiş bunu..ve bu acıyı yaşamadan bitiremezsiniz..
Tek koparamayacağınız,silip yokedemeyeceğiniz bağsa çocuklarınızdır.
Gelişini duyduğunuz anki mutluluğunuz,beklerken huzurunuz,doğduğu anki coşkunuz,sevinç gözyaşlarınız ve onunla bir halkanın daha tamamlandığı,tam bir aile olduğunuz gerçeği onlara her bakışınızda tokat gibi çarpar yüzünüze..
Onlar ikinizden hayata kalan tek gerçek dövmelerdir ve asla silinmezler..çocuk ve babası-ya da annesiye ilişki bitirmeniz son noktadır.Ayrıkotu gibi yolup temizleyemezsiniz.Acımasızlıktır.Merhametsizliktir.
Bitirmek tek çaredir bazen yürümüyorsa tıkanmışsa yol.
Geçmişe anıları saygıyla teslim etmeniz gerekir yeni yolunuza yürüyebilmek adına ama geçmişinize saygınız varsa çocukları kullanmayın acı çektirme biçimi olarak.
O meleklerin duyguları ve sevgi ihtiyacı sizin şahsi kavganıza bedel olmamalı.
Hele de kendiniz yaşamışsanız bu acıları..
Sizin de aynısını yapmanız geçmişinizden en ufak bir ders veya ibret almadığınızın üzücü kanıtıdır..
Yuva
Yanyana geldikçe daha uzak
Birlikteyken daha kimsesiz
Bir ağırı sızım sızım yeri belirsiz
O da yalnız
Ben de yalnız
Acılar tütüyor bacamızdan
Görünmeyen taş duvarlar örmüşüz
Duvar olduk kendimize kendimiz
Ne yana dönsek
Kendimize çarparız.
demiş Aziz Nesin.